Fietsenrek

Mouthful of cavities
Your souls a bowl of jokes
And everyday you remind me
How I'm desperately in need

Elke dag is een vraag naar hulp, maar niemand hoort mij
Elke dag is een lach niet gemeend.
Elke dat word ik herrinnerd aan mijn eigen ik.
Elke dag leef ik niet met mezelf maar met een ander die ik meen te zijn.

Hoe graag zou ik willen vertellen dat ik wel diegene ben die ik voordoe.
Hoe graag zou ik wel willen zijn als de grijze muis in zijn cultuur.
Elke dag leef ik in het doodse pak en wordt ik omringt door vrijheidsberoving.
Hoe graag zou ik willen, het is fijn zo te zijn.

Ik durf niet te zeggen,
Niet te voelen
Mooi te zijn.

Ik durf niet te strijden.
Tegen realisme.
Realisme is sarcasme geworden.
En we vergeten te leven.
Naar ons eigen inzicht.

Gestuurd,
Door de lach
De traan
En de ongemakkelijke houding die niet de onze is.
Nooit de onze is.

Ik ben gelukkig.
Als ik lach
Als ik huil
En ik sta of zit als het voelt dat het van mij is.

(met speciale dank aan een van de mooiste nummers ooit ‘blind melons mouth ful of cavities’)

Petrus

Ik verlies het elke keer weer.
Als ik erover praat.
Als ik het zie.
Als ik het ruik.
Als ik het aanraak.
Ik zal het niet meer doen.
Niet meer en nooit meer.

Hoe vaak heb ik deze woorden gesproken.
En hoe bekend klinken ze in mijn oren alsof ze uit een slecht script zijn gekropen om op mijn lippen hun weg door mijn leven te lijden.
Ik ben niet meer dan een derderangs mens.
Niet meer en niet minder.
Ik wou dat ik de koning was, de redder was, de leider was van alles om me heen.
Ik ben het niet en zal het nooi echt worden.

O, hoe ik zwelg in zelfmedelijden.
Zal ik vallen op mijn knïeen en smeken om zelfbevrijding van deze zielige ik vertoning.
Wat baal ik van mezelf als ik dit doe.
Wat baal ik van mezelf als de spot op me schijnt en deze monoloog mij breekt en aan het einde mij in tranen achter laat.
Als een echte Shakespeare vervul ik mijn rol.
De rol die voor mij geschapen is.

Wanneer verlost U mij van deze melancholie en het eeuwige verdriet dat U mij geschonken heeft.
Hoe vaak zal de ochtendzon rijzen aan de hemel en zal ik het gekraai van de vuurrode vogel aan moeten horen.
Ben ik niet genoeg gestraft.
Heb ik mij niet bewezen door U dienaar op de trappen van de hemelpoort t zijn.
Wordt het niet eens tijd om mij te laten gaan.
Mij laten betreden waar al U andere spelers van het lot al lang genieten van hun rust.
Zelfs de grootste verader is al in U midden.
Is het dan echt zo dan je de grootste vijanden naast je moet hebben en niet tegen je.
Is niet ook mijn rol bepaalt zoals hen die met mij waren.

Laat mij gaan....... laat mij gaan.
Mijn laatste smeekbede want ik kan niet meer sterven.
Laat mij komen tot U en neem mij in U armen.

Ziel

En ze sliep toen de Dood haar kwam halen.
En ze huilde toen de Dood haar kwam halen.
Waarom ik .......waarom ik.
En ze smeekte toen de dood haar kwam halen.
Dit is toch niet wat ik wil..... dit is toch niet hoe het einde moet zijn.

Je bent gestorven en ik kom je halen.
Je bent mooi en jong maar het is niet anders.
Zo sprak de dood en ook hij liet een traan die een groef in zijn witte schedel maakte.
Het deed pijn.

Hij leed pijn.
Zij leed pijn.

Waarom dan toch wel.
Waarom als U he ook niet wil
Waarom mij niet laten leven.
Ben ik overgeleverd aan de nacht.
De nacht die mij verdoemd tot de dood.
Ik kus U voeten als u dat wilt.
Ik scherp U zeis.....ik strijk U mantel.
Zeg me wat ik kan doen om weer te leven.

Het is niet mij die U laat sterven.
Het is U verdriet dat U verteert.
U liefde die U mortale lichaam heeft om te sterven.
U ziel overheerst niet meer.
Zij hoort U niet meer.
Zie het bloed dat uit U aderen stroomt.
Het stroomt niet meer terug.
U bent niet meer.
U verdriet geld niet meer.

Maar als ik mijn wonden sluit en mijn tranen droog kan ik niet terug.
Kan ik niet terug en mijn verdriet stoppen.
Mijn leven weer liefhebben.
Kan ik niet smeken om terug te gaan.

Nee het is te laat.
Zij heeft niet geluisterd naar het verdriet dat U bezat.
Zij dacht dat U ook wilde sterven.
Zij hoorde U verdriet maar begreep het niet.

Ik wil blijven......laat mij blijven.
Ik kan nog niet mee.... ik wil niet mee.
Ik kan dit nog goedmaken.
Ik kan nog terug.
Ik wil nog terug.
Wordt wakker en neem mij terug.

U wens is aan mij om op te volgen.

De Dood verdween en liet de eenzame ziel huilend achter bij het lichaam dat niet meer wilde leven.
De begrafenis was triest en de regen verdronk alle bloemen die op haar graf die bij waren gezet.
Het was voorbij maar nog lang niet vergeten in de ziel die bij haar bleef.