Fietsenrek

Mouthful of cavities
Your souls a bowl of jokes
And everyday you remind me
How I'm desperately in need

Elke dag is een vraag naar hulp, maar niemand hoort mij
Elke dag is een lach niet gemeend.
Elke dat word ik herrinnerd aan mijn eigen ik.
Elke dag leef ik niet met mezelf maar met een ander die ik meen te zijn.

Hoe graag zou ik willen vertellen dat ik wel diegene ben die ik voordoe.
Hoe graag zou ik wel willen zijn als de grijze muis in zijn cultuur.
Elke dag leef ik in het doodse pak en wordt ik omringt door vrijheidsberoving.
Hoe graag zou ik willen, het is fijn zo te zijn.

Ik durf niet te zeggen,
Niet te voelen
Mooi te zijn.

Ik durf niet te strijden.
Tegen realisme.
Realisme is sarcasme geworden.
En we vergeten te leven.
Naar ons eigen inzicht.

Gestuurd,
Door de lach
De traan
En de ongemakkelijke houding die niet de onze is.
Nooit de onze is.

Ik ben gelukkig.
Als ik lach
Als ik huil
En ik sta of zit als het voelt dat het van mij is.

(met speciale dank aan een van de mooiste nummers ooit ‘blind melons mouth ful of cavities’)