Super hero stuff 15

In een mail gisteren stond maar een zin
Ik moet u zien want ik weet dat het er van zal komen.
Ik heet May
room 214
om 15.00

Zo stond ik dus precies om 15.00 voor de deur van May.
Ik wilde kloppen maar de deur ging al vanzelf open

U wilde drie keer kloppen is het niet proffessor.

Voor me stond een een klein meisje, tenger gebouwd donkerbruine ogen en prachig hazelnootbruin haar.
Haar grote ogen keken me aan alsof ze niet verbaasd was dat ik kwam.
Ik wist al dat ze niet verbaasd zou zijn om mij te zien want ik kende haar dossier.
May heeft een ernstige vorm van het Deja vu syndroom.
Bij May is het een constante werking.
Een normaal mens heeft zo af en toe een Deja vu en dan gaat het over kleine zaakjes maar bij May komt er naast de kleine Deja vu ook ernstige zaken in haar hoofd naar voren. En de angst voor sommige gruweldaden is erg groot voor May.
May twijfelde al lang of ze haar verhaal aan mij wilde vertellen maar nu blijkt ze toch klaar te zijn.
Ik besluit niets te zeggen en gewoon te gaan zitten en naar haar te luisteren.
May heeft al lang begrepen dat ik geen moeilijke dingen aan het licht zal brengen dus ze doet haar eigen verhaal.

Ik ben het weer eens moe Proffessor
Alles om me heen gaat gewoon verder en ik heb het gevoel dat ik in tijd stil blijf staan.
De laatste tijd heb ik steeds meer last van Deja vu en dat vind ik af en toe behoorlijk lastig.
Ze worden erger en erger en ik bevind me in situaties waar ik niet wil zijn.
Ik zie mensen lopen die ter plekke veranderen in een wandelend lijk.
Ik durf s’nachts niet meer te slapen en ik val bijna van mijn stoel af.
Ik schreeuw om hulp maar niemand hoort me
Gevangen in mezelf zoek ik wederom de veiligheid maar weer op.
De veiligheid van het donker want de nacht is mijn vriend.
Het daglicht zie ik niet meer.
Het is een geluk dat de nacht langer duurt dan normaal want anders deed ik de gordijnen nooit meer open

Het fijne van de winter is dat ik niet opval
Mensen kijken alleen meer stoïcijns voor zich uit.
Ik kan ze bespotten uitschelden en ze zullen me niet horen.
De wind verstompt al het geluid en regen verblindt hun zicht.
Op deze momenten is kortzichtigheid een gave.

Ik wil mezelf verliezen in de tijd en niet meer blijven steken.
Niet meer de visies hebben die het moeilijk maken om niet te zeggen dat mensen in de problemen raken op momenten die aan mij voorbij gaan.
Ik zie het en ik denk dat ik gek wordt.
Ik hou het maar voor me
Ja ik hou het maar voor me.
Laat ze maar vallen in het gat van verbazing.
Zij hebben er geen last van.
Elke dag hoop ik dat er niets ernstigs gebeurt wat ik al heb gezien want ik heb het gezien.
En ook ik kijk stoïcijns voor me uit wetend dat ik niet ontkom aan de getuigenis.
Ik wil niet meer maar ik moet
En dat is het ergste.

Nu is het punt dat U moet gaan proffessor neem dat maar van me aan.

Ik stond zwijgend op en gaf May een hand en knikte begrijpelijk naar haar
Tot later.........