destaring

als verhalen een stad op zich zelf wordt in je hoofd wordt het tijd om het te tonen aan de buitenwereld. enjoy city 18

Sunday, September 24, 2006

Smeulend as.

Ik kende mijn ouders nog maar net.
Daar stonden ze voor me.
Hun gezichten waren vol van emotie en je kon zien dat ze berouw hadden voor wat ze hadden gedaan.
Ik....ik zou het liefste omdraaien en weglopen.
Ik bleef op afstand staan en hoopte dat zij dichterbij zouden komen.
Ik gooide mijn sigaret op de grond en ondanks dat de sneeuw deze meteen doofde trapte ik er nog een keer met mijn voet op.
Het was een macht der gewoonte.
Ik hield mijn hoofd gebogen en keek alleen met mijn ogen omhoog zodat ze niet konden zien dat ik naar hen keek.
Ik wilde niet dat ze zagen dat ik verwachtingen had.
Ik wist niet welke verwachtingen maar ik wist uit boekjes, tv programma’s en wat ze in het weeshuis leerde dat een familie er was om voor je te zorgen.
Na zestien jaar werd ik dan eindelijk opgehaald.
Zouden ze weten dat je met zestien het weeshuis moest verlaten om op jezelf te gaan?
Ze bleven staan en verroerde geen voet.
Ik ook niet.
Ik wilde dat zij naar me toe zouden komen, me vast zouden houden en zouden zeggen dat ze van me hielden en dat ze me eindelijk gevonden hadden.
Mijn zenuwen stegen en ik pakte mijn pakje sigaretten en stak met mijn zilverkleurige zippo er nog eentje op.
Het kon me even weinig schelen wat ze er van vonden dat ik rookte.
Zestien jaar in dat stinkhol tussen vijftig anderen.
Als ze er iets van zouden zeggen dan draaide ik me om en ging weg.
De lucht werd grauwer en de wind waaide hard.
Er kwam een stevige sneeuwval en mijn zicht riching mijn ouders werd troebel.
Even had ik niet gekeken en even was te lang.
Ze stonden er niet meer.
Ik rende naar de plek toe waar ze stonden maar ze waren weg.
Geen voetstap te zien geen geur die was blijven hangen.
Ze hadden me verlaten.
Ik viel op de grond neer en begon hard te huilen en te schreeuwen op God waarom hij mij in de steek liet.
God hoorde mij niet.
Ik kalmeerde en stond op.
Het was koud en ik kon niet meer terug naar binnen.
Ik sloot mijn lange jas en pakte mijn koffertje.
Het dichtsbijzijnde busstation was drie km lopen.
Ik liep de andere kant op.

1 Comments:

At 7:24 AM, Anonymous Anonymous said...

dit word echt een klassieker! ik vind hem super mooi! heb emmers vol gehuild gewoon omdat ik mezelf herkende in haar.. fantastisch verhaal!!

kusj

 

Post a Comment

<< Home