Strijdlust

Draag de last die over je heen, kom en strijd in de naam van jou koninkrijk.

De koning legde het zwaard op de schouder van zijn nieuwe ridder die zal strijden tegen het verdriet dat in het niets zich gevormd heeft en niet zomaar in het niets zal verdwijnen.
De koning zuchtte.
De last op zijn schouders
Het leek wel of het elke dag zwaarder werd en er geen uitweg meer terug was.
Het was donker om hem heen en in zijn hoofd kon hij het lichtpuntje niet meer vinden.
Al tijden zweefde hij in zijn eigen verdriet dat gekomen was en hem omhulde met een melancholie van rust.
Hij had zich berust maar met het laatste stukje vechtlust stuurde hij nog steeds dappere krijgers de duistenis in wetend dat ze nooi terug zouden keren.
De kleine prins was nog niet gevonden en zijn koningin lag al maanden in een coma nadat ze het verdriet had geaccepteerd.
Waar was de kleine prins.
Kon hij de last van het duistere verdriet dragen.
Het tolde in het hoofd van de koning.
Met een zucht plofte hij weer in zijn troon.
Zijn raadgevers hadden ook geen oplossing meer.
De koning gaf op, het was tijd om zijn koningin te begroeten en samen weg te dwalen in de duisternis.
Hij was er al vaker geweest, zijn zwaard getrokken, zijn harnas aan en strijdvaardig.
Maar in de ochtend ontwaakte hij weer en was hij oud en deed alles pijn van het eens zo triompfantelijke gevecht dat hij hij die nacht had gedroomd.
Waarom gaf hij zichzelf niet over aan het verdriet, aan de duisternis.
Juist daar kon hij nog zegevieren, juist daar was hij de machtigste koning ooit.
Hij streed naast zijn ridders in volle glorie tegen de vijand die zijn konikrijk omver wilde werpen.
Hat was bizar dat hij daar gelukkig kon zijn terwijl hij wakker nooit meer kon zegevieren.
Hij wilde weg, het was goed zo.
De koning stapte op uit zijn troon, gebood zijn dienaren zijn paard te zadelen en zijn harnas te halen.
Hij ging zelf weer ten strijde en hij zal blijven strijden tot hij gezegenvierd had.
Zijn dromen moesten werkelijkheid worden.
Hij liep naar zijn koningin, ze lag daar in een prachtige jurk, al haar wonden ware bedekt en op haar mond sierde een tevreden glimlach.

Ik ben een tijdje weg maar ik kom terug en dan houden we elkander weer vast, net als voorheen.
Ik weet niet of ik de prins zal vinden want hij wordt goed bewaakt in het duistere hol van de vijand.
Dat is zijn troef maar ik zal hem vinden en overwinnen mijn liefste.

Hij kuste haar rode lippen en drukte zijn hand op haar hart.
Hij kon het goed voelen, het sloeg even over.
Hij glimlachte door zijn tranen heen en wist dat ze er nog was.
Hij zal voor haar vechten en hij zal voor haar overwinnen.
De kamerdames gaf hij de opdracht om heel goed voor haar te zorgen wat eigenlijk al vanzelfsprekend was.
De koning trok zijn harnas aan en bestijgde zijn paard nam zijn zwaard in zijn handen en keek zijn gevolg aan.

Als ik terugkom dan heb ik gezegenvierd en zal er een groot feest gevierd worden.
Keer ik echter niet terug dan zorg goed voor mijn koningin en mijn huis want dan zal de prins ooit huiswaarts keren om jullie leider te zijn.

De koning spoorde zijn paard aan en zo reed hij de duisternis in zijn laatst geslagen ridder achterna.
In een paar seconde was hij al niet meer te zien.
De duisternis trok snel op en de koning was nog de enige hoop op overleven.