Petrus

Ik verlies het elke keer weer.
Als ik erover praat.
Als ik het zie.
Als ik het ruik.
Als ik het aanraak.
Ik zal het niet meer doen.
Niet meer en nooit meer.

Hoe vaak heb ik deze woorden gesproken.
En hoe bekend klinken ze in mijn oren alsof ze uit een slecht script zijn gekropen om op mijn lippen hun weg door mijn leven te lijden.
Ik ben niet meer dan een derderangs mens.
Niet meer en niet minder.
Ik wou dat ik de koning was, de redder was, de leider was van alles om me heen.
Ik ben het niet en zal het nooi echt worden.

O, hoe ik zwelg in zelfmedelijden.
Zal ik vallen op mijn knïeen en smeken om zelfbevrijding van deze zielige ik vertoning.
Wat baal ik van mezelf als ik dit doe.
Wat baal ik van mezelf als de spot op me schijnt en deze monoloog mij breekt en aan het einde mij in tranen achter laat.
Als een echte Shakespeare vervul ik mijn rol.
De rol die voor mij geschapen is.

Wanneer verlost U mij van deze melancholie en het eeuwige verdriet dat U mij geschonken heeft.
Hoe vaak zal de ochtendzon rijzen aan de hemel en zal ik het gekraai van de vuurrode vogel aan moeten horen.
Ben ik niet genoeg gestraft.
Heb ik mij niet bewezen door U dienaar op de trappen van de hemelpoort t zijn.
Wordt het niet eens tijd om mij te laten gaan.
Mij laten betreden waar al U andere spelers van het lot al lang genieten van hun rust.
Zelfs de grootste verader is al in U midden.
Is het dan echt zo dan je de grootste vijanden naast je moet hebben en niet tegen je.
Is niet ook mijn rol bepaalt zoals hen die met mij waren.

Laat mij gaan....... laat mij gaan.
Mijn laatste smeekbede want ik kan niet meer sterven.
Laat mij komen tot U en neem mij in U armen.