Ziel

En ze sliep toen de Dood haar kwam halen.
En ze huilde toen de Dood haar kwam halen.
Waarom ik .......waarom ik.
En ze smeekte toen de dood haar kwam halen.
Dit is toch niet wat ik wil..... dit is toch niet hoe het einde moet zijn.

Je bent gestorven en ik kom je halen.
Je bent mooi en jong maar het is niet anders.
Zo sprak de dood en ook hij liet een traan die een groef in zijn witte schedel maakte.
Het deed pijn.

Hij leed pijn.
Zij leed pijn.

Waarom dan toch wel.
Waarom als U he ook niet wil
Waarom mij niet laten leven.
Ben ik overgeleverd aan de nacht.
De nacht die mij verdoemd tot de dood.
Ik kus U voeten als u dat wilt.
Ik scherp U zeis.....ik strijk U mantel.
Zeg me wat ik kan doen om weer te leven.

Het is niet mij die U laat sterven.
Het is U verdriet dat U verteert.
U liefde die U mortale lichaam heeft om te sterven.
U ziel overheerst niet meer.
Zij hoort U niet meer.
Zie het bloed dat uit U aderen stroomt.
Het stroomt niet meer terug.
U bent niet meer.
U verdriet geld niet meer.

Maar als ik mijn wonden sluit en mijn tranen droog kan ik niet terug.
Kan ik niet terug en mijn verdriet stoppen.
Mijn leven weer liefhebben.
Kan ik niet smeken om terug te gaan.

Nee het is te laat.
Zij heeft niet geluisterd naar het verdriet dat U bezat.
Zij dacht dat U ook wilde sterven.
Zij hoorde U verdriet maar begreep het niet.

Ik wil blijven......laat mij blijven.
Ik kan nog niet mee.... ik wil niet mee.
Ik kan dit nog goedmaken.
Ik kan nog terug.
Ik wil nog terug.
Wordt wakker en neem mij terug.

U wens is aan mij om op te volgen.

De Dood verdween en liet de eenzame ziel huilend achter bij het lichaam dat niet meer wilde leven.
De begrafenis was triest en de regen verdronk alle bloemen die op haar graf die bij waren gezet.
Het was voorbij maar nog lang niet vergeten in de ziel die bij haar bleef.