Wolven.

De wind schreeuwt in zijn oor.
Op de rand van de afgrond hoort hij zijn afgrijselijke pijn langs zijn oren waaien.
Even geen eigen pijn, even niets meer, even nergens meer aan denken.
Zijn energie is op.
Hij is leeggezogen door de monsters die hij eens zo moedig bevocht, maar nu hebben ze hem te pakken.
Ze kleven aan zijn lijf en zetten zijn tanden in hem.
De pijn is ondragelijke en het enigste wat hij kan doen is zichzelf overgeven en te springen.
Zijn laatste strijd wordt hier gestreden, aan de rand van de afgrond.

Het spijt me mijn vrouw.
Het spijt mij mijn zoon.
Het spijt mij maar ik kan niet anders meer.
De monsters hebben mij te pakken en ik moet ze doden.
Als dat betekent dat mijn opoffering jullie leven zou redden dan zal dat het moeten zijn.
De tranen werden weggeblazen door de wind en in de verte deed een paard hard zijn best om zijn meesteres te dienen.
Zijn tranen vielen op haar wangen.
Er was haast geboden.

Van achter hem kwam het licht dichter bij.
Geleid door haar trouwe wolven brak zij door het woud en stuurde haar wolven.
De wolven waren de enige die de monsters konden doden.
De angst dreef hen naar de afgrond.
Hij was zwak en viel in haar armen.
Hij wilde weer leven.
de warmte van haar armen deed steeds weer opnieuw beseffen wat zij voor hem betekende.