Soul one.

We stonden weer eens tegenover elkaar.
Mijn vriend in zin zwarte cape en ik.
Het regende hard en beide hadden we onze capuchons op maar toch konden we elkaar in e ogen kijken.
Ik wist wat hij kwam doen en het was eigenlijk logisch.
Ik voelde het al aan komen en probeerde het te negeren.
Ik was gewoon te ziek om nog een uivlucht te bedenken.

“Nog niet” en zijn smalle vingerkootjes van zijn wijsvinger wezen naar mij.
Nog niet?
Ik had gedacht dat het wel tijd was maar het schijnt dat hij vond van niet.
Was dit dan een social visit, dan zet ik wel een kopje thee.
Hij had mij al vaker gezocht en telkens was het “Nog niet”.

Ik vreesde hem niet maar toch elke keer die onverwachte bezoekjes gaven me een naar gevoel.
Wat wilde hij telkens weer.
Was ik in zijn ogen maar een raar iemand.
Iemand die niet bang voor hem was, iemand die niet strijdend ten onder zou gaan maar zich gerust mee liet nemen.

Mijn leven is mij best veel waard maar als hij komt dan zal het zeker wel tijd zijn.
Ik heb niet de behoefte om angstig in bed te liggen en schreeuwend naar hem om genade.
Wij zijn geboren en ons eindlot is om te sterven, hoe je de resttijd opvult is ieders eigen probleem.
Zo ook de mijne.
Ik leef een middelmatig leven maar ik heb ook nooit echt een ander leven gewend en heb het ook niet gewenst.
Ik neem dingen zoals ze komen en als ik het leuk vind doe ik het gewoon.

Maar hij.
Plots stootte zijn hand mijn lichaam in en kwam terug met een stukje uit mijn ziel.
Het eerste stukje is genomen.
Ik voelde een traan over mijn wangen glijden en veegde hem met verbazing weg.
De pijn was dragelijk het uitzicht minder.
Het aftellen is begonnen.
En hij…….hij verdween zonder dat ik hem ook maar thee heb kunnen aanbieden.