Soul one part two

Bijna had hij me.
Bijna had ik hem geloofd. Wat een lul is het ook om mij zo te laten lijden.
Hij deed het erom.
Hij wilde mij vernietigen…….of ook weer niet.
Hij wilde mij laten voelen hoeveel pijn hij me kon doen op het eind van wat ik ben.
Uiteindelijk een op elkaar gekropt hoopje ellende.

Een ding is hem niet gelukt. Ik heb niet gesmeekt om genade.
Hoeveel pijn ik ook had en hoezeer hij mijn hersenen ook pijnigde ik heb nooit een keer gevraagd, gesmeekt om genade
Ik heb er zelfs niet gedacht.
Dat gun ik hem niet, dat gun ik niemand.
Niemand is mijn genade waardig, niemand staat zo dicht bij om mijn genade te rechtvaardigen.
Mijn ongenade zal meer waardering bieden dan de genade die hij eist.

Hij test mij de laatste tijd uit.
Hij haalt de ziel uit mijn lijf, hij laat de pijn mijn lichaam overnemen.
Ik ben zijn testcase.
Ik heb hem te vaak uitgedaagd en dat zal ik nog lang moeten aanvoelen.

De pijn zakt langzaam weg en de kracht komt heel langzaam terug in mijn lichaam.
Mijn vel, mijn ingewanden, mijn hersenen passen weer als gegoten.
Ik wordt weer een met wat het dan ook wezen mag.
Het wordt tijd voor de volgende uitdaging.

Ik kijk weer in zijn holle ogen als hij de zwarte capuchon van zijn hoofd afhaalt.
Zijn witte schedel schijnt op in het maanlicht.
De dood is nog nooit zo mooi geweest.