Elf

Elf uur heb ik niet geslapen.
Met nog zeker 5 dagen erbij.
Ik ben moe, ik voel mijn wallen mijn tenen raken en mijn gedachte speelt oorlog in mijn hoofd.
Ik wil ze allemaal doden maar de sterkste wint en dat ben ik dus niet.
Met mijn paard trek ik ten strijde.
Mijn harnas geschaafd en gedeukt.
Mijn bloed sijpelt onder mijn onverwoestbare kledij door.
Ik bloed van binnenuit en de pijn maakt mijn strijd draaglijk en klaar voor nog eens elf uur zonder slaap.

Ik tel elf omdat twaalf zo definitief is.
Hier kwam ik na dag drie achter.
Twaalf is een doodsteek elf is nog strijdbaar.
Ik hou vol.
Stilte in de kamer, de duisternis die valt en mijn geest verhult in de dodelijke nacht waar vuurwerk naar elkaar toe wordt gegooid en weer een slachtnacht begint tussen de Generaal en de Kolonel van mijn kwade gedachten.

Geen structuur meer, geen logica meer.
Dag vijf lijkt eindeloos door te gaan en uur elf schijnt nooit voorbij te gaan.
Ik wil pijn, meer pijn, ik wil dat mijn hoofd explodeert en mijn hersenen tegen de muur omhoog vliegen en dat ik eindelijk weer kan slapen

Mijn donkere ridder komt op mij af rijgt mij aan zijn lans en tilt mij op.
Het ravijn is diep waar ik boven hang maar ik spreid mijn armen, voel het dag licht en laat de lans uit mijn lichaam glijden.
Mijn vrije val is hemels en rustgevend.

Ik wordt vastgegrepen en er wordt weer leven in mij gepompt.
Mijn dag kon niet meer klote zijn dan deze.