Marionetten .

Ik verwoeste het ogenblik.
Het ogenblik dat wij elkaar in de ogen keken, elkaar uitdaagde en de vonk even oversprong.
Ik keek maar keek niet terug.
Ik keek niet om en verloor daardoor de wedstrijd.

Verdomme wat kan ik mij vervloeken dat ik het zover heb laten komen.
Dat ik het heb laten gaan.
We wreven elkaars gedachten.
We namen elkaar mee.
We raakten in vervoering
En dan is er in een keer niets meer
Niets meer dan een slappe vlucht in de armen van een ander.

Ik kon je niet aan en ging naar de goedkope uitweg.
Ik nam haar in mijn armen, keek haar aan, kuste haar als de ijskoning die ik ben.
Gooide haar op bed.
Bevredigde haar en terwijl het voor haar de wereld voorstelde stond ik alweer vroeg op om de koude herfstlucht tegemoet te treden.

Daar stonden we dan beide in de koude herfstlucht op de bus te wachten.
Ik zag je aan de overkant.
Je deed je haar nog goed en keek me door de lange plukken die voor je ogen hingen lachend aan.
De liefde had speelpoppen van ons gemaakt en de nacht veroveraars.
Voor eeuwig gedoemd om naast elkaar te leven in de spiraal van aantrekkingskracht.