Even geen verhaaltje maar wel eenvan mijn favoriete liedjes.

Flogging Molly
"If I Ever Leave This World Alive"

If I ever leave this world alive
I'll thank for all the things you did in my life
If I ever leave this world alive
I'll come back down and sit beside your
feet tonight
Wherever I am you'll always be
More than just a memory
If I ever leave this world alive

If I ever leave this world alive
I'll take on all the sadness
That I left behind
If I ever leave this world alive
The madness that you feel will soon subside
So in a word don't shed a tear
I'll be here when it all gets weird
If I ever leave this world alive

So when in doubt just call my name
Just before you go insane
If I ever leave this world
Hey I may never leave this world
But if I ever leave this world alive

She says I'm okay; I'm alright,
Though you have gone from my life
You said that it would,
Now everything should be all right

She says I'm okay; I'm alright,
Though you have gone from my life
You said that it would,
Now everything should be all right
Yeah should be alright

De straf van de eeuwen

Ik zal pas sterven als ik zeker weet dat GOD een vrouw is en niet een lelijke man met een baard.
Ha, bewijs dat maar aan mij en ik zal graag mee gaan.
Ik zal haar mij laten begeren, mij liefhebben, mij strelen en met mij vrijen.
Ze zal versteld staan van mijn passie en mij nooit meer laten gaan.
Ze zal jaloers zijn en alle concurrentie met een zap van haar vinger wegvagen.
Haar liefde voor mij zal alles vernietigen wat ze begeert en jarenlang heeft opgebouwd.

Hel heeft geen furie en ik zal de hel ontvangen en zij zal naast mij zitten.
Naast mij dineren, naast mij drinken en samen zullen wij regeren over Hemel en hel.
Het word tijd voor een nieuwe eeuw.
Pijn, verdriet, haat, woede, de langzame wegkwijning van warme zielen.

Apocalyps zal komen en wij zullen onze kinderen sturen en alle liefde zal verteerd worden door de godenkinderen die de aarde overnemen.
Niemand is nog veilig.

Ik ben GOD.
Ik ben Duivel.
Ik ben de Dood.
En ik ben de belichamelijking van de ultieme wraak.
Woede is mijn meester en de meester dat ben ik.

Wat voel ik mij klote vandaag.
Ik wil niet meer.
Wederom wordt er iets afgenomen en ik wil niet meer.
Mij geseling mij bloed dat ik laat vloeien, de ziel die ik verlies, de warmte die niet meer straalt.
Waar haal ik nog de kracht vandaag om op te staan.
Ik wil niet…..
Niet meer……..
GOD laat mij jou ogen aanschouwen en laat me zien dat je een vrouw bent.

zwart

Ik voel me klote
Ik heb zin om iemand neer te maaien
Neer te schieten
Iemands hoofd eraf te slaan en het bloed tegen de muren op te zien springen en dat het over mijn gezicht heen sproeit zodat ik het net als in een film met de mouw van mijn trui in slow motion eraf veeg terwijl het er alleen maar verder uitstrijk.
Ik heb zin om te doden

Hoever zink je dan als je zoveel woede in je hebt dat je niet meer helde r kan denken.
De helderheid vertroebeld in een waas van haat
De haat spreid zich uit en voed de energie in je lichaam en je voelt je sterk.
Je voelt je gemeen.
Je voelt je …………onoverwinnelijk
Wat een heerlijk gevoel.

Het maakt niet uit hoeveel schoten je op moet vangen voordat je neervalt.
Je hebt gemoord en dat gevoel neemt niemand je meer af.
Niemand meer
Je voelt niets.
Je zit in een high die niemand anders voelt.
Het is jou high.
Het is mijn high.

Terwijl ik op mijn knieën val kan ik alleen maar lachen en terwijl voorover val gaat het licht uit.

Ik voelde me klote.
Ik wilde iemand neer maaien
Neerschieten.
En dat is gelukt.

Marionetten .

Ik verwoeste het ogenblik.
Het ogenblik dat wij elkaar in de ogen keken, elkaar uitdaagde en de vonk even oversprong.
Ik keek maar keek niet terug.
Ik keek niet om en verloor daardoor de wedstrijd.

Verdomme wat kan ik mij vervloeken dat ik het zover heb laten komen.
Dat ik het heb laten gaan.
We wreven elkaars gedachten.
We namen elkaar mee.
We raakten in vervoering
En dan is er in een keer niets meer
Niets meer dan een slappe vlucht in de armen van een ander.

Ik kon je niet aan en ging naar de goedkope uitweg.
Ik nam haar in mijn armen, keek haar aan, kuste haar als de ijskoning die ik ben.
Gooide haar op bed.
Bevredigde haar en terwijl het voor haar de wereld voorstelde stond ik alweer vroeg op om de koude herfstlucht tegemoet te treden.

Daar stonden we dan beide in de koude herfstlucht op de bus te wachten.
Ik zag je aan de overkant.
Je deed je haar nog goed en keek me door de lange plukken die voor je ogen hingen lachend aan.
De liefde had speelpoppen van ons gemaakt en de nacht veroveraars.
Voor eeuwig gedoemd om naast elkaar te leven in de spiraal van aantrekkingskracht.

Soul one part two

Bijna had hij me.
Bijna had ik hem geloofd. Wat een lul is het ook om mij zo te laten lijden.
Hij deed het erom.
Hij wilde mij vernietigen…….of ook weer niet.
Hij wilde mij laten voelen hoeveel pijn hij me kon doen op het eind van wat ik ben.
Uiteindelijk een op elkaar gekropt hoopje ellende.

Een ding is hem niet gelukt. Ik heb niet gesmeekt om genade.
Hoeveel pijn ik ook had en hoezeer hij mijn hersenen ook pijnigde ik heb nooit een keer gevraagd, gesmeekt om genade
Ik heb er zelfs niet gedacht.
Dat gun ik hem niet, dat gun ik niemand.
Niemand is mijn genade waardig, niemand staat zo dicht bij om mijn genade te rechtvaardigen.
Mijn ongenade zal meer waardering bieden dan de genade die hij eist.

Hij test mij de laatste tijd uit.
Hij haalt de ziel uit mijn lijf, hij laat de pijn mijn lichaam overnemen.
Ik ben zijn testcase.
Ik heb hem te vaak uitgedaagd en dat zal ik nog lang moeten aanvoelen.

De pijn zakt langzaam weg en de kracht komt heel langzaam terug in mijn lichaam.
Mijn vel, mijn ingewanden, mijn hersenen passen weer als gegoten.
Ik wordt weer een met wat het dan ook wezen mag.
Het wordt tijd voor de volgende uitdaging.

Ik kijk weer in zijn holle ogen als hij de zwarte capuchon van zijn hoofd afhaalt.
Zijn witte schedel schijnt op in het maanlicht.
De dood is nog nooit zo mooi geweest.

Elf

Elf uur heb ik niet geslapen.
Met nog zeker 5 dagen erbij.
Ik ben moe, ik voel mijn wallen mijn tenen raken en mijn gedachte speelt oorlog in mijn hoofd.
Ik wil ze allemaal doden maar de sterkste wint en dat ben ik dus niet.
Met mijn paard trek ik ten strijde.
Mijn harnas geschaafd en gedeukt.
Mijn bloed sijpelt onder mijn onverwoestbare kledij door.
Ik bloed van binnenuit en de pijn maakt mijn strijd draaglijk en klaar voor nog eens elf uur zonder slaap.

Ik tel elf omdat twaalf zo definitief is.
Hier kwam ik na dag drie achter.
Twaalf is een doodsteek elf is nog strijdbaar.
Ik hou vol.
Stilte in de kamer, de duisternis die valt en mijn geest verhult in de dodelijke nacht waar vuurwerk naar elkaar toe wordt gegooid en weer een slachtnacht begint tussen de Generaal en de Kolonel van mijn kwade gedachten.

Geen structuur meer, geen logica meer.
Dag vijf lijkt eindeloos door te gaan en uur elf schijnt nooit voorbij te gaan.
Ik wil pijn, meer pijn, ik wil dat mijn hoofd explodeert en mijn hersenen tegen de muur omhoog vliegen en dat ik eindelijk weer kan slapen

Mijn donkere ridder komt op mij af rijgt mij aan zijn lans en tilt mij op.
Het ravijn is diep waar ik boven hang maar ik spreid mijn armen, voel het dag licht en laat de lans uit mijn lichaam glijden.
Mijn vrije val is hemels en rustgevend.

Ik wordt vastgegrepen en er wordt weer leven in mij gepompt.
Mijn dag kon niet meer klote zijn dan deze.

Soul one.

We stonden weer eens tegenover elkaar.
Mijn vriend in zin zwarte cape en ik.
Het regende hard en beide hadden we onze capuchons op maar toch konden we elkaar in e ogen kijken.
Ik wist wat hij kwam doen en het was eigenlijk logisch.
Ik voelde het al aan komen en probeerde het te negeren.
Ik was gewoon te ziek om nog een uivlucht te bedenken.

“Nog niet” en zijn smalle vingerkootjes van zijn wijsvinger wezen naar mij.
Nog niet?
Ik had gedacht dat het wel tijd was maar het schijnt dat hij vond van niet.
Was dit dan een social visit, dan zet ik wel een kopje thee.
Hij had mij al vaker gezocht en telkens was het “Nog niet”.

Ik vreesde hem niet maar toch elke keer die onverwachte bezoekjes gaven me een naar gevoel.
Wat wilde hij telkens weer.
Was ik in zijn ogen maar een raar iemand.
Iemand die niet bang voor hem was, iemand die niet strijdend ten onder zou gaan maar zich gerust mee liet nemen.

Mijn leven is mij best veel waard maar als hij komt dan zal het zeker wel tijd zijn.
Ik heb niet de behoefte om angstig in bed te liggen en schreeuwend naar hem om genade.
Wij zijn geboren en ons eindlot is om te sterven, hoe je de resttijd opvult is ieders eigen probleem.
Zo ook de mijne.
Ik leef een middelmatig leven maar ik heb ook nooit echt een ander leven gewend en heb het ook niet gewenst.
Ik neem dingen zoals ze komen en als ik het leuk vind doe ik het gewoon.

Maar hij.
Plots stootte zijn hand mijn lichaam in en kwam terug met een stukje uit mijn ziel.
Het eerste stukje is genomen.
Ik voelde een traan over mijn wangen glijden en veegde hem met verbazing weg.
De pijn was dragelijk het uitzicht minder.
Het aftellen is begonnen.
En hij…….hij verdween zonder dat ik hem ook maar thee heb kunnen aanbieden.