destaring

als verhalen een stad op zich zelf wordt in je hoofd wordt het tijd om het te tonen aan de buitenwereld. enjoy city 18

Friday, March 30, 2007


Manu geb.25-3-2007 tijd 15.10 die is van mij lief en mijn lief mooi he.
hier net 1 dag oud

Saturday, March 24, 2007


Drop the phone take a plane and come back home again.

Het gaat niet goed met mij.
Beelden flitsen door mijn hoofd en ik kom er niet wijs uit.
Alsof je midden in de nacht in volle snelheid over de snelweg rijdt.
Ondertussen hoest ik mij een ongeluk en daar wil ik het liefst vanaf.
Bah het is allemaal niets
De rede dat het in mijn hoofd raar begon te doen denk ik dat ik te danken heb aan de toch maar milde pijnstiller voor de hoest die de arts mij een dag daarvoor had voorgeschreven.
Ze hielpen wel tegen de hoest maar op de een of andere manier zetten mijn hersenen de aanval in.
Het ik moet me ziek voelen regime vond het maar niets dat ik niet meer hoestte dus besloten ze mij maar door snelle beelden hoofdpijn te geven.
Ach ja je moet toch iets hebben.
Met uiterste voorzichtigheid besloot ik dit de dagen die volgde maar toe te laten en nadat de hoest wat gezakt was te minderen met de pijnstilling.
Van 4 naar 3 naar 2 en nu 1.
Nu lig ik in bed of op de bank met af en toe een steek in mijn hoofd en een soms voorbijkomende hoest.
Mijn god wat heb ik mij beroerd gevoeld.
Mijn god wat voel ik mij zo af en toe nog steeds beroerd.
O ja, de laatste bijkomstigheid ben ik vergeten te vertellen.
Let op, ik noem ze koortsaanvallers. Ik zie ze voor me.
Overal sluimerend hangend in mij liggend wachtend op de geheime code van de oppercommandant die waarschijnlijk zich ergens in de groeven van mijn hersenen verstopt heeft als een echte taliban.
Zodra hij een tam tam los laat op mijn toch al door ontwetendheid hoofdpijn getergde hoofd, stelt op dat moment in mijn hele lichaam een leger koorts aanvallers zich open voor hen zich vrijwillig laten exploderen om mij maar laten voelen dat ze sterker zijn dan wie dan ook.
En dat zo paar keer per dag.
Goede recrutering zal ik maar zeggen

In deze dagen zit ik gewoon te wachten en denk ik wel eens waar die afweerstoffen zich bevinden.
Staken ze heeft de vakbond het werk zich erbij neergegooid omdat ze dit toch niet meer aankunnen.
Vinden ze dat ik mijn lichaam verwaarloosd heb.
Zo ja, dan zou ik dat graag willen weten want dan werk ik er meer aan zodat weer alles naar alle tevredenheid in orde gemaakt kan worden.
Ik weet het niet hoor maar ik wacht nog even af.
Ondertussen klink ik als Barry White met een zware rokershoest die zich omdraait in zijn graf zodra ik een liedje meezing en lijk ik op iedere junk die op tv komt in vermist.

Ik dijn nog maar even mee op morticiachair van Deus en laat me weer hangen. Want wat moet anders als een dokter tegen me zegt dat het vanzelf over moet gaan met veel drinken en rust.
Pffft ben het helemaal zat.
Drop the phone take a plane and come back home again.