Goram
De industriële revolutie wierp zijn vruchten af en de buitenwijken van de stad waren niet meer veilig voor de enorme stank die fabrieken produceerden
Om Cotton werd een heet industriepark geplaatst en de grenzen van het dorp die uitkeken op de nooit eindigende woestenij moest plaatsmaken voor de arbeiderswijken die elk vreemd creatuur aan trok wat er gevonden kon werden uit de weidse omtrek.
Werk leverde geld op en geld kon met niet meer zonder.
Het werd grimmig en de straten van de stad waren laat in de nacht alleen nog maar voor de handelaren die illegale middelen aan de man brachten.
De stadswachten waren niet meer opgewassen aan de massale stroom van binnentrekkers zoals ze genoemd werden.
De koning was ver van huis en de koningin deed haar uiterste best om binnen de paleismuren schoon schip te houden.
Cotton was niet meer het mysterie van de weinigen die er woonden.
Cotton was een dorp geworden zoals alle anderen.
De poort naar buiten was omver getrokken en de nooit eindigende woestenij leek voor het eerst een einde te kennen.
Nou ja een einde was er nog steeds niet, het was nu een nooit eindigende verstedelijking.
Wat was er gebeurd.
In een mum van tijd bestond de stad die alleen maar voor de reizigers zonder terugkeer bestond een stad geworden met een in en uitgang naar iets nog grimmiger dan ooit van tevoren.
Vanuit zijn keldervertrek in een van de paleistorens deed Goram zijn verslaglegging over de stad.
Al eeuwen werd dit door de wijze van de toren gedaan.
Van vader op zon op vader op zoon en uiteindelijk werd het stokje aan hem doorgegeven.
Hij Goram deed het nu al 60 jaar en in al die 60 jaar was de verandering nog nooit zo drastisch geweest.
Goram wreef aan zijn baard, dit wilde hij niet weten.
Hij widle niet geloven.
Hij wilde de stad niet overgeven aan de grote industriëlen die steeds meer macht uitoefenen en de koningin onder druk zetten om land te vernieuwen en vooruitgang niet in de weg te staan.
Goram keek weg van zijn verslag, hij wilde het verscheuren maar mocht het niet.
Volgens de eeuwenoude regels mocht er nooit een geschiedenis veranderd worden.
“geschiedenis is de weg naar de toekomst”.
Er mag nooit mee geknoeid worden…..NOOIT.
Hij hoorde het zijn vader nog zeggen.
Honderden malen had hij het verteld, alsof er iets zou gebeuren als hij deze zwarte periode uit de geschiedenis weg zou gooien.
Hij keek weer naar het verslag en naar de kaars die hij gebruikte als licht voor het schrijven.
In een opwelling van woede greep hij het verslag van het industriële tijdperk en hield het boven de kaars.
Het papier brandde snel op en binnen een kleine 10 minuten was lag het hele verslag als een hoopje as in de prullenbak.
Goram hoorde buiten een chaos van geschreeuw.
Overal op straat verdwenen personen en gebouwen.
Hij rende naar het topje van de paleistoren en door de kijker keek hij naar Cotton.
Alles verdween voor zijn ogen.
De arbeiderswijken met hun duistere creaturen, de fabrieken met hun rijke bazen.
En net toen de laatste fabriek verdween herrees de poort aan de rand van Cotton weer.
Binnen een half uur was de stad weer zoals Goram hem zich herinnerde.
Hij keek uit over Cotton met daarachter weer de nooit eindigende woestenij, over het centrum, het kerkhof, de universiteit, het ziekenhuis en natuurlijk onder zijn neus het paleis waar hij vanuit de westertoren een opgeluchte koningin zag staan die niet precies wist wat er gebeurt was maar blij was dat het gebeurt was.
Wat was er eigenlijk gebeurt.
Was de stad in een nachtmerrie terechtgekomen of was het zijn verbrande verslag wat de stad gered had.
Als dat zo was wat zou de toekomst nog brengen.
Hij Goram had met een verslag van de geschiedenis geknoeid.
Voor nu voelde hij zich goed.
Voor nu maakte hij een nieuwe bladzijde aan die de ware geschiedenis van de stad zou weergeven.
Hij startte met de woorden die zijn vader hem zo nadrukkelijk had verteld en die hij nu op een andere manier interpreteerde.
“geschiedenis is de weg naar de toekomst”.
posted by misplaatsing bv @ 10:50 AM
0 comments
