“aquarius” volgens het boek Café des Mars 18.4.74

het verhaal gaat ver terug.
Zo ver....... zo ver dat Café des Mars nog niet bestond op de plek waar het ooit verscheen.
Men denkt dat het verscheen na het verdwijnen van de mystieke Aquarius.
In de volksmond de waterman genoemd.

De waterman was zoals zijn naam al verraad een waterleveransier voor de gehele stad.
Elke dag maakte hij zijn ronde langs de huizen om de bevolking van vers water te voorzien.
Dit was een dagtaak voor de waterman maar hij deed het met veel liefde.
De waterman woonde in een mooi huis aan de rand van de stad waar nu Café des Mars gelegen is.
Hij woonde daar met zijn mooie watervrouw en zijn prachtige zoon en dochter.
Elke dag kwam hij thuis en elke dag was hij blij om hen te zien na een lange zware dag werken.
Wat de waterman echter niet wist was dat zijn vrouw en hun kinderen ijdeltuiten waren.
Ze waren zo van schoonheid bezeten dat elke cent dat de waterman binnen bracht op ging aan elk middel dat ze konden krijgen om hun schoonheid te garanderen.
Op een dag kwam er een tovenares in het dorp die het middel voor eeuwige schoonheid had uitgevonden.
De watervrouw en de kinderen wilde meteen weten wat het was en de tovenares gaf hen een fles water mee.

Water is het beste voor pure schoonheid. Het houd je huid glad en zorgt dat je nooit ouder wordt.

Het drietal dronken hun flesje in een keer op en voelde meteen hoe hun huid strak en mooi werdt.
De tovenares vertelde echter nog een ding wat de vrouw en de kinderen niet wilde horen van te voren.

Het is belangrijk dat niemand U nog ooit vast houd.
Want als U vastgehouden wordt dan zal het water breken en jullie zullen uit elkaar spatten in een grote waterplas.

Hier schrok het drietal wel van maar ze zweerde elkaar dat hun man en vader hen nooit meer zal aanraken.
Schoonheid was belangrijker dan genegenheid volgens hen.

De dagen die volgde waren vreemd voor de waterman.
Zijn vrouw en kinderen knuffelde niet meer en ze sliepen alle drie in een apparte kamer.
De waterman voelde zich steeds ongelukkiger worden en zijn gedachte gingen alle kanten uit.
Zou het waar zijn dat zijn vrouw en kinderen hem wilden verlaten?

Na een week riep de waterman zijn vrouw en kinderen bij elkaar voor een familieberaad.
Hij wilde weten of zij hem gingen verlaten wat de pijn in zijn hart werd ondraagbaar.
Zijn vrouw en kinderen keken hem verbaasd aan en vergaten op dat moment de vloek van schoonheid.
In een vlaag van medeleven voor hun vader en man vlogen ze in zijn armen en met zijn armen om hen heen veranderde hun lichamen in grote palssen water dat alle kanten opspatte.
De waterman schrok terug en wist niet wat er gebeurde.
Zijn vrouw....zijn kinderen ......waren verdwenen.
In het niets opgelost.
Hij liep naar de waterkar en gooide al het water in het huis om hun terug te krijgen.
Hij dacht dat ze met water gevoed moesten worden en ze dan terug kwamen
Maar het water veranderde meteen in verdorven alcoholishe dranken.
Zijn familie koos schoonheid boven familieliefde en dus bedorf al het water meteen toen het in aanraking kwam met de plassen water die zijn famile waren.
Van verdriet pakte de waterman een beker en begon de drank op te scheppen en op te drinken tot hij stierf van verdriet.
Al de drank trok de grond in en jaren later toen een puttengraver de grond aanboorde stuitte hij op een onuitputtelijke bron van drank dat alle verdriet deed vergeten, al was het maar voor even.
Hij bouwde er een huis om heen en boorde meer putten aan met verschillende soorten drank.
Het vloeide rijkelijk en zo ontstond het café wat nog steeds bekend staat als Café des Mars.


Café des Mars 18.4.74

Dit is het verhaal zoals staat geschreven
Is het mythe of waarheid
Wat wel bekend is dat Café des Mars nog steeds bestaat en er is nog nooit een drankleverancier gezien sinds het bestaat.

“archer” volgens het boek ziekenhuis 18.4.74

en er waren tijden dat fantoompijlen door de muren schoten en slachtoffers maakten.
De boogschutter leeft voor vanuit kamer 013.

Cupo heette hij en werd onder behandeling gesteld voor het onverloofd mensen schieten met pijl en boog.
Cupo kreeg kamer 013 toegewezen een gehhel afgesloten kamer met alleen maar een bed.
Cupo zat vastgeboeid met handen op zijn rug omdat hij volgens zeggen gevaarlijk was en van alles wat hij te pakken kreeg pijlen kon maken.
Jarenlang werd hij behandeld door vele specialisten en vele jaren kwam er telkens niets uit het onderzoek.
Om niet te falen in hun vak schreef iedere specialist een ziektebeeld op om zichzelf staande te houden bij hun collega’s en vooral Cupo vast te houden.
Cupo was gedoemd om de rest van zijn leven opgesloten te blijven.
Na 3 jaren onderzoek sloot ze het onderzoek stempelde de directrice de map met de rode stempel met “zaak gesloten” hiermee bevestigend de eenzame opsluiting van Cupo in kamer 013.
In de jaren die volgde dacht Cupo veel na en wist dat hij ooit fout was geweest.
Maar het hielp allemaal niets meer en hij voelde de wraak in zich opborrelen om iedere specialist te doden.
Na het overlijden van Cupo gebeurde er vreemde dingen in het ziekenhuis.
In de jaren die volgde werd iedere behandelend specialist van Cupo dood gevonden.
Als laatste vonden ze de directrice met de rode stempel in haar hand.
De rede is nooit te achterhalen geweest maaar ieder van hen had een punctuur aan de voorkant van hun lichaam recht op zijn hart en recht daartegenover ook een op zijn rug.
Er liep geen bloed door de puncturen.


Ziekenhuis 18.4.74

Dit is het verhaal zoals staat geschreven.
Is het mythe of waarheid
Maar een ding is zeker de lijn staat gelijk aan de lijn die een pijl kan maken en ieder die gestorven is door de pijl is behandelaar van de patient in kamer 013 geweest.
“zaak gesloten”

“virgo” volgens het boek paleis 18.4.74

het waren koude dagen dat zij de troon betrad en koudere dagen volgde.

Zij was amper 15 jaar en haar grote onschuldige ogen en haar vuurrode haar maakte haar na het sterfbd van haar vader de heerseres binnen de paleismuren.
Niemand had gedacht dat haar hand die van ijzer zou zijn maar haar ogen tranen lieten als zij haar onderdanen strafte voor hun nalatigheid.
Ze haatte de plek waar ze was gezet en ze haatte iedereen die binnen haar muren woonde.
Verraders waren het.
Doders waren het.
Zij hadden een eind gemaakt aan haar vaders heerschappij.
Haar waren ze vergeten.
Zijn testament waren ze vergeten en dus ook de wens van haar vader dat zij de troon zou bestijgen.
Alles had hij haar geleerd.
Vanaf de dag dat ze geboren werd tot zijn einde leerde hij haar hoe ze moest regeren.
En dan nu kon ze zijn dood goed maken.
Ze liet elke dag iemand executeren en liet telkens een traan voor haar vader.
Elke dag opnieuw en elke dag hoorde ze de schreeuw van de dood.
Helaas rebelleerde haar onderdanen en in de nacht van de derde maan slopen ze haar kamer binnen nagelde haar pure lichaam aan het kruis.
Nog nooit liefgehad en nog nooit lief gevonden.
Nog nooit liefde gekend.
Haar tranen liepen een dag en een nacht over haar wangen maar ze gaf geen geluid.
Tothet moment dat ze haar ogen sloot en haar hoofd liet hangen.
Ze werd door vier rouwvrouwen van het kruis gehaald en gebalsemd om zo in de koninklijke kerker bij haar vader gevoegd te worden.

Paleis 18.4.74

Dit is het verhaal zoals staat geschreven.
Is het mythe of waarheid.
Maar tot op de dag van vandaag is er op de plaats waar ooit een kruis stond een put gegraven zonder het grondwater te raken.
De put is elke dag gevuld met helder water en als aan het eind van de dag dat de put leeg is gehaald vult de put zich in de nacht weer opnieuw zodat een ieder weer water heeft voor hun gezin van water te voorzien.

“Aries & capricorn” volgens het boek centrum 18.4.74

en zo haalden zij de woede van de hoorns op zich.
Uit het niets rezen de huizen uit mooie bergweiden en vernietigden hun land.

Voordat het centrum het centrum was met hun dichtbevolktheid en nauwe vieze straatjes was dit het domein van de ram en de steenbok.
Er was genoeg ruimte voor beiden om elkaar nooit tegen te komen en in vrede met elkaar te leven.
Maar hun gebied werd bezet door de medogenloze mens die deze vruchtbare grond volzette met verloedering en verderf.
De ram en de steenbok werden ingedamd met omheiningen en de grenzen werden gezet.
Zo ook de laatste grote der rammen en de laatste grote der steenbokken.
Hun woede kon niet bekoeld worden en hun wraak zal zwaar wegen op de mens.
Elke nacht zouden zij hun toorn op het centrum loslaten en met hun gevolg in het centrum een spoor van vernieling achter laten.
Zo hoopte zij dat de mens vertrok.
Maar de mens vertrok niet en bouwde verder en verder en verder.
Langzaam stierf het gevolg van de ram en steenbok uit en bleven ze alleen over.
Ze trokken hoog de bergen in naar de heilige plaats waar ze aan de wijze hoorns van bevrijding om eeuwig leven om hun toorn van vernieling in de eeuwigheid door te kunnen zetten.
De wijze hoorns sprak de spreuk van eeuwig leven uit over hen.
Wat de ram en de steenbok niet wisten dat de wijze hoorns ook een vloek over hen uitsprak omdat ze het eeuwig leven om de verkeerde reden wilde.
Alles wat ze elke nacht vernielde zou meteen weer hersteld worden zonder dat beide leiders het zouden weten.

Centrum 18.4.74

Dit is het verhaal zoals staat geschreven.
Is het mythe of waarheid.
Niemand weet het maar elke nacht hoort men nog steeds rumoer in de staten die naar het lijkt spulen vernietigt.
Velen schrokken wakker en gingen kijken maar er was niets stuk of gebroken.

“Twins” volgens het boek Cotton versus 18.4.74

Vleugellam gemaakt door het geheugen dat gewist werd in het einde der tijden.
Het is afgelopen en dat wisten ze.
Dat was het enigste dat ze nog wisten.

Ooit werden ze als goden behandeld.
Op handen gedragen.
Ooit kon niemand hun toorn weerstaan.
Elke beslissing werd nooit in twijfel genomen.
Elke beslissing had een straf als gevolg.
Zij waren de kern van verderf.
De brengers van verdriet.
Verdriet dat door een ieder gedragen werd die onder hun kroon viel.

Tot de dag dat ze woede van hun goden op hun hals haalden en zich zelf goden noemde.
Het was gedaan.
Ze werden gestraft en verbannen naar de woestenij der eeuwigheid.
Ze liepen dagen, maanden, jaren aan een stuk maar kwamen nooit meer in de bewoonde wereld of op vruchtbare grond.
De vloek werkte. Bij elke stap die ze namen vormde de woestenij zich om hen heen.
Toen ze stierven kreeg ieder van hen beide een vleugel, een rechtse en een linkse.
De enige manier om de vloek te breken en naar hun vrijheid te vliegen zou kunnen door samen te werken.
Er was echter maar een probleem.
De vervloeking in de woestenij had hun bitter gemaakt en niet alleen op de woestenij.
Ook op elkaar waren ze uitgekeken en vervloekte ze elkaar.
Samenwerking was onmogelijk geworden.
Hun tiranie werkte alleen maar als ze samen waren en zo zou ook hun vlucht naar vrijheid een samenwerking moeten zijn.
Nu tiraniseren ze elkaar en de vloek zou nog een eeuwigheid duren.

Cotton 18.4.74

Nu nog steeds is er de woestenij vlak achter de grenzen van Cotton en iemand die weet hoe die daar komen.
Dit is het verhaal zoals staat geschreven.
Is het mythe of waarheid.
In ieder geval zal ieder die de woestenij durft te trotseren gewaarschuwd zijt dat men niet meer terug zal keren.