“Twins” volgens het boek Cotton versus 18.4.74

Vleugellam gemaakt door het geheugen dat gewist werd in het einde der tijden.
Het is afgelopen en dat wisten ze.
Dat was het enigste dat ze nog wisten.

Ooit werden ze als goden behandeld.
Op handen gedragen.
Ooit kon niemand hun toorn weerstaan.
Elke beslissing werd nooit in twijfel genomen.
Elke beslissing had een straf als gevolg.
Zij waren de kern van verderf.
De brengers van verdriet.
Verdriet dat door een ieder gedragen werd die onder hun kroon viel.

Tot de dag dat ze woede van hun goden op hun hals haalden en zich zelf goden noemde.
Het was gedaan.
Ze werden gestraft en verbannen naar de woestenij der eeuwigheid.
Ze liepen dagen, maanden, jaren aan een stuk maar kwamen nooit meer in de bewoonde wereld of op vruchtbare grond.
De vloek werkte. Bij elke stap die ze namen vormde de woestenij zich om hen heen.
Toen ze stierven kreeg ieder van hen beide een vleugel, een rechtse en een linkse.
De enige manier om de vloek te breken en naar hun vrijheid te vliegen zou kunnen door samen te werken.
Er was echter maar een probleem.
De vervloeking in de woestenij had hun bitter gemaakt en niet alleen op de woestenij.
Ook op elkaar waren ze uitgekeken en vervloekte ze elkaar.
Samenwerking was onmogelijk geworden.
Hun tiranie werkte alleen maar als ze samen waren en zo zou ook hun vlucht naar vrijheid een samenwerking moeten zijn.
Nu tiraniseren ze elkaar en de vloek zou nog een eeuwigheid duren.

Cotton 18.4.74

Nu nog steeds is er de woestenij vlak achter de grenzen van Cotton en iemand die weet hoe die daar komen.
Dit is het verhaal zoals staat geschreven.
Is het mythe of waarheid.
In ieder geval zal ieder die de woestenij durft te trotseren gewaarschuwd zijt dat men niet meer terug zal keren.