Licht uit.

Daar staat ze dan in een hoekje van de kamer.
Ze was nog jong.....heel erg jong amper 9 jaar schat ik zo.
Haar ademhaling war snel en de pupillen van haar ogen waren omhoog gedraaid.
Ze droeg een zwart jurkje met aan de randjes kant dat er half aan vast hing.
Ze droeg witte sokjes en zwarte lakschoentjes alsof ze een tijdreis had gemaakt van de jaren 40 naar het hier in nu.
Alles leek erop als dat ik met een onschuldig geschrokken meisje te doen had op een ding na.
Het lijk van de volwassen vrouw naast haar, het bloedrige mes dat ze in haar handen had en de blinde woede die op haar gezicht getekent was.
Eigenlijk 3 dingen dus.
Toen ik een stap verder wilde maken richting haar bewoog ze het mes snel op en neer en maakte een hissend geluidals een kat die in het nauw gedreven werd.
Ik deed meteen een stapje terug en bleef staan.
Dit was vreemd voor mij en het duurde niet lang voordat ik een moment van onoplettendheid een mes in mijn buikholte voelde.
Ik greep het mes in mijn buik en keek naar verschrikt naar beneden.
Ik keek recht in de ogen van het meisje dat zichtbaar van dit bloedvergieten genoot.
Ik viel achterover en zat gewond op de grond tegen de muur aan.
Het meisje deed het grote licht in het huis aan.
Ik keek vol walging rond in het huis.
Het lijk waar ze net nog naast stond was niet het enige slachtoffer.
Overal waar ik keek lagen lijken en op somige plaatsen hingen er.
Het huis was bloedrood en ik kon plots ook al het lijkrot ruiken.
Dit was niet zomaar een meisje in nood maar de nood die de slachtoffers niet konden ontvluchten.
Het licht ging weer uit.
In de verte hoorde ik nog een lief stemmetje door de telefoon om hulp roepen.
Het licht ging weer uit.

De onbekende man.

De draad weer oppakken.
Hoe doe je dat, de draad weer oppaken.
Hij pakte het pistool hield de loop tegen zijn slaap en schoot.
Dood.

Drie dagen later kwam zijn vriendin toch maar weer thuis na de zoveelste ruzie die ze met hem gehad had.
Hoe kon ze nou niet van hem houden.
Ze waren gemaakt om ruzie te maken en weer bij elkaar te komen.
Wat een flauwekul om maar ooit te denken dat ze bij elkaar weg zouden gaan.
Ze liep verder de huiskamer in en vervolgde toen ze hem niet zag haar weg naar de slaapkamer.
Hij zou toch niet met een andere vrouw in bed zijn gedoken.
Dat zou het toppunt zijn.
Ze voelde haar woede stijgen en stampvoette naar de slaapkamerdeur die ze met een zwaai open gooide.
Haar adem stokte.
Ze stond stokstijf stil in het gat van de deur.
Dit had ze niet verwacht.
Daar lag een man met een half afgeschoten hoofd.
Dit kon toch niet waar zijn. Ze hoorde bij elkaar.
Hij kon geen zelfmoord plegen.
In ieder geval niet zonder eerst ruzie met haar erover te maken.
Langzaam liep ze naar voren om te kijken of ze het echt wel was.
Ze durfde niet in zijn gezicht te kijken en viel neer op haar knieen.
Ze liet haar hoofd in zijn schoot vallen en begon hard te huilen.
Warom waarom waarom, zou hij dit gedaan heben.
Ze hadden wel vaker ruzie en soms veel ergere ruzie dan de afgelopen keer.
Het ging er alleen maar om of we tuin betegelde of dat er gras bleef staan.
Hij vond tegels want hij was gras maaien zat.
En zij vond gras voor als er kinderen kwamen dan konden ze vrijuit spelen zonder hard te vallen.

Toen hoorde ze plots achter zich een stem.
Godverdomme trut, iemand doodpijpen is ook een kunst.
Ze keek op en daar stond hij dan in het gat van de slaapkamerdeur.
Haar man.
Kom ik na drie dagen weer thuis ben je alweer met een dooie bezig.
Dooie boel trouwens haha.
Zij vergaf hem zijn flauwe opmerkingen en vloog hem om zijn keel en kuste hem in heel zijn gezicht.
Hij was terug en zij waren weer samen.
Dat was het belangrijkste.