Licht uit.

Daar staat ze dan in een hoekje van de kamer.
Ze was nog jong.....heel erg jong amper 9 jaar schat ik zo.
Haar ademhaling war snel en de pupillen van haar ogen waren omhoog gedraaid.
Ze droeg een zwart jurkje met aan de randjes kant dat er half aan vast hing.
Ze droeg witte sokjes en zwarte lakschoentjes alsof ze een tijdreis had gemaakt van de jaren 40 naar het hier in nu.
Alles leek erop als dat ik met een onschuldig geschrokken meisje te doen had op een ding na.
Het lijk van de volwassen vrouw naast haar, het bloedrige mes dat ze in haar handen had en de blinde woede die op haar gezicht getekent was.
Eigenlijk 3 dingen dus.
Toen ik een stap verder wilde maken richting haar bewoog ze het mes snel op en neer en maakte een hissend geluidals een kat die in het nauw gedreven werd.
Ik deed meteen een stapje terug en bleef staan.
Dit was vreemd voor mij en het duurde niet lang voordat ik een moment van onoplettendheid een mes in mijn buikholte voelde.
Ik greep het mes in mijn buik en keek naar verschrikt naar beneden.
Ik keek recht in de ogen van het meisje dat zichtbaar van dit bloedvergieten genoot.
Ik viel achterover en zat gewond op de grond tegen de muur aan.
Het meisje deed het grote licht in het huis aan.
Ik keek vol walging rond in het huis.
Het lijk waar ze net nog naast stond was niet het enige slachtoffer.
Overal waar ik keek lagen lijken en op somige plaatsen hingen er.
Het huis was bloedrood en ik kon plots ook al het lijkrot ruiken.
Dit was niet zomaar een meisje in nood maar de nood die de slachtoffers niet konden ontvluchten.
Het licht ging weer uit.
In de verte hoorde ik nog een lief stemmetje door de telefoon om hulp roepen.
Het licht ging weer uit.