De onbekende man.

De draad weer oppakken.
Hoe doe je dat, de draad weer oppaken.
Hij pakte het pistool hield de loop tegen zijn slaap en schoot.
Dood.

Drie dagen later kwam zijn vriendin toch maar weer thuis na de zoveelste ruzie die ze met hem gehad had.
Hoe kon ze nou niet van hem houden.
Ze waren gemaakt om ruzie te maken en weer bij elkaar te komen.
Wat een flauwekul om maar ooit te denken dat ze bij elkaar weg zouden gaan.
Ze liep verder de huiskamer in en vervolgde toen ze hem niet zag haar weg naar de slaapkamer.
Hij zou toch niet met een andere vrouw in bed zijn gedoken.
Dat zou het toppunt zijn.
Ze voelde haar woede stijgen en stampvoette naar de slaapkamerdeur die ze met een zwaai open gooide.
Haar adem stokte.
Ze stond stokstijf stil in het gat van de deur.
Dit had ze niet verwacht.
Daar lag een man met een half afgeschoten hoofd.
Dit kon toch niet waar zijn. Ze hoorde bij elkaar.
Hij kon geen zelfmoord plegen.
In ieder geval niet zonder eerst ruzie met haar erover te maken.
Langzaam liep ze naar voren om te kijken of ze het echt wel was.
Ze durfde niet in zijn gezicht te kijken en viel neer op haar knieen.
Ze liet haar hoofd in zijn schoot vallen en begon hard te huilen.
Warom waarom waarom, zou hij dit gedaan heben.
Ze hadden wel vaker ruzie en soms veel ergere ruzie dan de afgelopen keer.
Het ging er alleen maar om of we tuin betegelde of dat er gras bleef staan.
Hij vond tegels want hij was gras maaien zat.
En zij vond gras voor als er kinderen kwamen dan konden ze vrijuit spelen zonder hard te vallen.

Toen hoorde ze plots achter zich een stem.
Godverdomme trut, iemand doodpijpen is ook een kunst.
Ze keek op en daar stond hij dan in het gat van de slaapkamerdeur.
Haar man.
Kom ik na drie dagen weer thuis ben je alweer met een dooie bezig.
Dooie boel trouwens haha.
Zij vergaf hem zijn flauwe opmerkingen en vloog hem om zijn keel en kuste hem in heel zijn gezicht.
Hij was terug en zij waren weer samen.
Dat was het belangrijkste.