Liefde vergaat.

Zeker weten doe ik het niet maar ik weet zeker dat het vergaat.
Dat dit vergaat.
Dat ons vergaat.
Dat wij vergaan, wij elkaar vergeten.
Ik wordt er onrustig van en meteen ook een moment van rust die over me heen komt.
Ik sta aan de rand van de afrond, een gat gegraven voor in te vallen en niet meer uit te komen.
Ik ben niet bang.
Als ik bang zou zijn dan zal ik het niet tegemoetkomen.
Het aanzien en de stappen vooruit zetten die genomen moeten worden.
Maak het maar af, maak er maar een einde aan.
Ik wil jou vergeten en jij…..
Jij bent mij al vergeten, weggegooid als het gat waar alles gedumpt in kan worden.
Jij staat aan de andere kant en staart mij aan.
Je tranen lopen over je wangen maar ik weet dat ze nep zijn, dat ze gemaakt zijn.
Jij bent een groots actrice en als ik val dan zal je glimlachen.
Jij hebt een deal met de dood om mij te laten gaan.
Jij die elke keer langer zal leven als je iemand anders in je plaats laat gaan.
Waarom wil jij niet sterven.
Waarom is jou tijd niet gekomen.
Waarom werd ik verliefd op jou, ving ik je op in mijn armen, droogde ik je tranen en bedreef de liefde vol passie en vuur.
Was dat alles om mij te misleiden, om mij te doen geloven dat je mij nodig had, dat ook jij mij lief had.
En nu wil je dat ik ga.
Goed ik ga maar dn ga jij met me mee want zonder jou kan ik niet meer leven.
Je hebt het goed gedaan deze keer.
De liefde is hard gevallen en jij zal mee vallen.
Ik til het pistool nu naar mijn hoofd maar eerst ben jij aan de beurt.
Daar schrok je van, ik kan de schrik van je gezicht lezen terwijl het bloed vanuit het gat in je hoofd over je ogen drijft en via de mondhoeken in je open mond drijven.
Je laat en rivier van bloedtranen vallen maar het maakt mij niet uit.
Trut nu is het mijn beurt om te leven.
Ik draai me om en de dood legt een arm om mijn schouder en ik neem zijn deal aan terwijl ik jou op de bodem van mijn graf hoor vallen.
Wat jij kan, kan ik ook want liefde vergaat.
Dat heb jij mij wel geleerd.