Another Death Angel. (the day after Apocalypse)

En zo begon het leven van de gevallen engel.
De hemel boos omdat ze de rug had toegekeerd om alles wat heilig was en ze bevelen had genegeerd door de Apocalyps te verwonden en zich terug te trekken in de brandende vuren van de hel.
De aarde zou moeten boeten net als met de zondvloed.
Helaas was zij het er niet mee eens en greep zij het zwaard, offerde haar vleugels op in de naam van de mensheid.
Zij was een engel die de mensheid zelf hun problemen op wilde laten oplossen zonder eens in de zoveel eeuwen opgelost te moeten worden in water of vuur.
De mens zal zichzelf de dood in moeten jagen zonder de hulp van hemel of hel.
Ook al doen ze het in de naam van een van beiden, de mens wist niet beter.

Ze werd wakker en naast haar zat de oude vrouwen te breien.
Ze glimlachte lief en de gevallen engel glimlachte vermoeid terug.
Ze wilde opstaan maar zag dat haar lichaam bloot was en trok de dekens weer over zich heen.
Haar rug voelde licht, haar vleugels waren verbrand en waar eens de prachtige helderwitte vleugels vastzaten waren nu alleen maar littekens die verbonden waren met koude kompressen.
De hemel had haar verstoten en ze was vogelvrij voor iedere demon die haar wilde hebben.
Ze was goud waard voor ieder die haar kon vangen en haar naar de heren des hels kon brengen want een gevallen engel was de sleutel van de poort naar de hemel.
Een gevallen engel was Gods woord vernietigd.
Gods woord beschermde altijd de zijne en nu heeft hij er een laten vallen.

Nu was ze alleen en hoewel het even wennen was in de dagen die volgde,om niet te denken wat miljoenen anderen dachten voelde ze zich snel thuis in haar nieuwe zijn.
Zij was mens.
Mens die de vlucht niet aanging maar hem bestreed.
Mens die de eenzaamheid voor lief nam en de demonen zou bevechten het lot van de wonden op zich zou nemen.
Mens om nooit meer terug te keren naar de heer die haar let vallen op een dag des oordeels.
Vanaf nu was ze mens die zal strijden voor datgene wat haar lief was.
Zichzelf zijn.