Super hero stuff 16

Margus was een van de online leerlingen van campus.
Een online leerling betekende dat hij door zijn gave niet meer in een klaslokaal of welke ruimte met andere mensen dan ook kon zijn zonder een gevaar te zijn voor zijn omgeving.

Margus was nog maar 12 jaar en kwam vorig jaar wonen op campus omdat zijn ouders zijn gave echt niet meer kon bedwingen.
Omdat hij erg jong is geef ik hem 1 maal per week thuis begeleiding.
Hoewel thuis een groot woord is.
Ik moet in een stevig geïsoleerde tent verblijven van waaruit ik met hem kan praten terwijl hij in zijn kamer zit.

Vandaag ga ik weer met hem praten want het gaat niet goed met Margus en de innerlijke woede van eenzame opsluiting speelt parten met zijn psyche waardoor hij weinig controle kan houden op zijn gave.

Ik merkte al dat hij boos was toen ik de tent betrad want de haren op mijn armen gingen rechtop staan. De statisch lading in zijn lichaam had een hoog punt bereikt maar was wel stabiel.
Ik zetten de microfoon aan om met hem te praten maar Margus zat boos op de bank een vechtspel te spelen op zijn spelcomputer.
Hij was er erg goed moet ik bekennen.

Hoe komt het dat je daar zo goed in bent Margus?

Ik stel me de hoofden voor van iedereen waar ik een hekel aan heb en ik begin er tegen aan te kicken.

Vanuit zijn mondhoek verscheen een glimlacht omdat hij erg blij was met zijn antwoord.

En wie zijn die mensen dan.

Hebt U zichzelf al eens bekeken professor, U komt hier elke week en U vraagt me niet eens of ik dat wel wil.

Heb jij mij wel eens gevraagd of ik wel bij je wil komen Margus.

Dat zou ik niet hoeven te vragen want ik heb er niet om gevraagd.
Net zozeer dat ik niet gevraagd heb om hier opgesloten te zitten en net zo min dat ik gevraagd heb om deze gave te hebben waar ik niets mee kan omdat ik toch opgesloten zit.

Wil je dat ik hier bij je kom elke week Margus?

Typische vraag professor.

Hij zette zijn spel op pauze en kwam vlak voor mijn neus staan.

Eigenlijk interesseert het me geen ene flikker of U hier komt maar aan de andere kant bent U ook de enige die hier komt elke week en waar ik even tegen kan spuien.
Dus ja en nee als antwoord op ben ik blij dat U hier bent.
Weet U ook waarom iedereen zo bang is voor mij.
Ik schijn nogal explosief te zijn, die statische lading die U haren doen rijzen vanachter dat tentje daar is nog maar de helft van mijn kunnen.
Hebt U zich wel eens afgevraagd waarom mijn ouders niet meer in een huis wonen.
Ze wonen niet meer in een huis omdat ze mij opsloten in een kelder volledig geïsoleerd met staalwol.
Ziet U die krassen over mijn lichaam, dat krijg je als je naar in een kamer met staalwol zit. Die wonden zijn van proberen eruit te komen en je lichaam op scheuren aan de scherpe wol.
Jaren lang heb ik mijn eigen statische lading gevoeld, veel pijn stroomde door mijn lichaam heen maar het laadde mij ook op..
Het vergde veel kracht om die explosie te veroorzaken die het huis deed opblazen.
Staalwol geleid namelijk ook heel erg goed.
Zij hebben mij gemaakt tot wat ik nu kan en ik kan niet meer terug.
Mijn ouders hebben mij opgeladen en het is niet meer te hanteren in de buitenwereld.
Als U hier in deze ruimte zou staan bent U direct dood want ik kan zonder mijn wil in U lichaam met maar een klein schokje U hart stoppen.
Ik wil huilen maar mijn lichaam verdampt alles meteen want water is het enige wat elektriciteit niet kan verdragen.
Een droge douche kan ik nemen.
Man ik stink een uur in de lucht van die parfumgeur!!!

Margus stortte weer op de bank neer en ik voelde dat hij zijn lading aan het bedwingen was.
Hij ging langzaam toch wel vooruit ondanks dat hij denkt van niet.
Hij is nog jong en boos op alles.
Ook wel terecht want hij had een ander leven kunnen hebben als zijn ouders beter waren ingelicht.

Margus vind je het goed als ik binnenkort weer even langs kom om te praten of te luisteren.
En zo niet dan kom ik toch wel.

U doet maar professor, kan mij geen ene flikker schelen.
Ik ga toch nergens heen.

Tot later…….