Realistische mogelijkheden.

33 jaar en nog steeds weet ik niet waar ik mee bezig ben. Ik wil weg maar heb nog veel liefde te geven.

“Ik krijg de tering van alles wat niet naar mij wil luisteren want ik wil altijd alle aandacht”.
Eigenlijk is hier geen ene moer van waar maar toch wil ik het maar eens gezegd hebben.
Ik ben helemaal alleen, voel me alleen en niemand snapt ook maar iets van wat ik voel en denk.
Van binnen voel ik mij soms in en in slecht en geef ik op alles af wat er maar in mijn omgeving gebeurt.
Op een of andere rede gebeurt dit nooit en ben ik altijd maar de goedaardige lobbes die iedereen wil helpen en mezelf daarin vaak genoeg vergeet.
Ik kots af en toe van mezelf dat ik zo ver ga in mijn hulp voor anderen dat ik er dagen ziek van kan zijn en stevige hoofdpijnen aan over houdt.
Stress van goedheid, dat is het en niets anders.
Ik heb zin om me af te reageren, iemand totaal los te slaan en het bloed van zijn gezicht langs mijn voorhoofd af te smeren.
Hard klinkt dat hè.
Hard klinkt dat
So what I don’t give a fuck what other people think of as long as I know I’m right.

Ik heb de behoefte om van een hele hoge brug aft e springen en met een knal in het water te belanden om vervolgens weer met te weinig lucht het oppervlak te bereiken en te snakken naar adem.
Ik wil weer adrenaline voelen in mijn lijf, ik wil weer voelen dat ik leef.
Onberekenbaar ongestoord dingen doen die niet kunnen en mogen volgens de shit waarden en normen die gesteld worden.

Helaas is mijn lichaam geheel ingesteld op de shit waarden en normen en kan ik mijn gedachte van vrijheid niet meer laten overheersen op de gedachte van het fatsoen.
Ik ben geboren voor hulp te bieden om mensen te begrijpen en ik begrijp ze ook.
Ze weten dat ik hun begrijp.
Ze voelen dat ik hun begrijp.
Balen gewoon om deze eigenschap te hebben.
Mooi om deze eigenschap te hebben.
Maar af en toe.
Heel af en toe ben ik hem liever kwijt dan rijk.

At all time we must keep in sight the limits of realistic possibility
(R milhouse Nixon,1956)