De liefde van huis.

Met een slag sloeg de koning het hoofd van zijn vijand eraf.
Het bloed spatte in zijn gezicht en trok in zijn poriën.
Hij viel op zijn knieën, hij was moe.
Moe gevochten,zijn razernij was gezakt en hij wilde niet meer.
Hij voelde dat zijn kruistocht ten einde liep.
Met een droeve blik keek hij het slagveld rond.
Om hem heen sleepte de overlevenden zicht voort in een slachtveld dat nooit hoefde te zijn.
Hij was oud geworden.
Zijn gezichtslijnen werden geaccentueerd door al het gedroogde bloed van al zijn slachtoffers.
Hij had hun woede en angst gezien.
Hij had hun zien vragen om vergeving terwijl hij in blinde woede hen aan zijn zwaard reeg.
Maar nu……nu was alles ten einde.
Het was klaar.

Hij voelde hoe twee van zijn trouwe onderdanen zijn armen onder hun schouders namen en hem mee droegen naar de tent waar hij op bed werd gelegd.
De dag is voorbij, de slag was voorbij en hij kon slapen.
De tent sloot en zijn ogen sloten.

Zijn koningin, hoe zou het met haar zijn.
Het waren jaren van kruistochten en vechten om vreemde vijanden te verslaan.
Elke dag miste hij haar en wilde hij bij haar zijn.
Hij wilde terug.
Hij zag haar voor zich zweven in haar zwarte gewaad.
Haar hand streelde over zijn wangen en ze gaf hem met haar liefde nieuwe energie.
Hoe hield hij van deze vrouw die hij nooit zag en eigenlijk een vreemde was.
Hij hield van haar met heel zijn hart en al moest hij tot de dood strijden om voor haar een veilig huis te bieden dan deed hij dat.
Hoe zou het met haar zijn.
Zou zij hem ook missen.
Hij had beloofd om snel weer thuis te zijn.
Hij had gelogen als had hij graag bij haar willen zijn.
Elke dag weer.

Hij wilde haar hand voelen terwijl ze zacht zijn gezicht waste en de onschuld terug bracht die hij ooit in een verleden had gevoeld.
Hij wilde met haar rennen door de tuinen van het paleis en in haar armen vallen op het hemelbed.
Hij wilde haar liefhebben en voor eeuwig vasthouden zonder enige last te dragen van het koningschap.

Morgen keerde hij terug en nu was hij terug in zijn dromen.
Deze dromen waren heel belangrijk voor hem want zonder deze dromen had hij al die jaren niet volgehouden.
Hij vocht voor haar en niemand anders.
Eigenlijk wist hij wel dat hij niet voor haar hoefde te vechten en dat zij hem ook thuis wilde hebben.


Morgen zal hij naar huis keren.
Morgen.
Hij werd wakker en liep de tent uit waar zijn manschappen alweer klaar stonden om hem te dienen.
Allen hoopte op de woorden die hij dacht.
Iedereen wilde naar huis, naar familie en hun geliefden weer in hun armen sluiten.
Hij trok zijn zwaard en stak het in de drassige kleigrond.

“Morgen keren we terug naar huis.
De kruistocht is afgelopen en het word tijd om ons eigen koninkrijk in de armen te sluiten.”

Je hoorde de zucht van verlichting gevolgd door het luide gejuich van vreugde.
Ze gingen naar huis.
De reis zal lang zijn maar er was een duidelijk doel.
De liefde van huis.