Niet meer

Mijn koningin is niet meer.
Haar geest spreekt niet meer tegen mij.
Het is voorbij.
Mijn kruistocht is verloren gegaan onder de overwinningen in mijn land.
Het bed is leeg en ik wil niet meer slapen.
Ik kan niet meer slapen en ik ben moe.
Zo moe….
Ik moet waken, wakker blijven want ik moet regeren over een koninkrijk dat gestorven is.
In mijn hart gestorven is.
Ik kan niet meer en wil niet meer.
Zonder haar… is er niets…..wil ik niets.
Waarom spreekt ze niet meer met me.
Zweeft ze niet meer in mijn gedachten.
De duisternis valt en ik laat me nemen.
Ik zak weg en al mijn oude wonden verversen zich met nieuw bloed.
Geen verband, geen hechtingen meer.
Ik wil branden en branden zal ik.
Deze stapel hout draag ik zelf.
Deze last is voor mij en mij alleen.
Ik wil slapen… ik ben moe.

Je warme hand valt op mijn schouder en je lichaamswarmte stroomt door mij heen.
Ik weet dat je er niet bent maar het voelt goed.
Ik mag liggen en je kruipt tegen mij aan.
Mijn koningin….blijf bij me vannacht en ook morgen misschien.
Ik kan niet zonder je terwijl de tijd is gekomen om je los te laten.
Maar blijf nog even….nog heel even als je wilt want afscheid nemen doet pijn.